Projekt Nicolas Grospierre’a (ur. 1975) Zdjęcie, które rośnie realizowany w mieszkaniu fotografa Tadeusza Sumińskiego (1924-2009), jest kolejnym wydarzeniem w ramach projektu Fundacji p.t. Żywe archiwa, mającego na celu twórczy dialog między klasykami polskiej fotografii, a współczesnymi twórcami.
Zdjęcie, które rośnie jest próbą konfrontacji w formie instalacji fotograficznej idei porządku i bałaganu, statyczności i dynamiki, ładu i entropii. Wystawa jest czynna do 11 czerwca, pon-pt. 16 -20.00, sob. 12-17.00 >> galeria zdjęć
Otwarcie projektu – już 22 maja, ul. Koszykowa 1 m 82 i zielone podwórko. W godzinach 15-20.00 będzie można obserwować artystę przy pracy oraz uczestniczyć w rodzinnych warsztatach z cyjanotypii i akcji FotoRejestr. Odkurzamy domowe archiwa!
Jest to zderzenie porządku archiwum Tadeusza Sumińskiego z metodą fotograficzną, która ten porządek zaburza. Instalacja składa się z archiwum Sumińskiego i z około 800 fotografii mieszkania oraz archiwum wykonanych przez Nicolas Grospierre‘a, powieszonych na ścianach, suficie i podłodze.
Grospierre robi zdjęcie wnętrza pokoju, drukuje je i zawiesza w tym samym pomieszczeniu, by znów zrobić zdjęcie, ponownie je zawiesić i powtarzać tę czynność aż do momentu, kiedy pokój będzie całkowicie zapełniony przez zdjęcia samego siebie. W widoki pokoju wkomponowane są fotografie Sumińskiego, które organizują entropiczne wiry rozsadzając pozorny porządek i konsekwensję projektu. W instalacji Grospierre‘a każde zdjęcie jest nie tylko wynikiem poprzedniego, ale nawet nie mogłoby bez niego istnieć. W tej perspektywie mamy do czynienia ze zdjęciem posiadającym wewnętrzny mechanizm rozwoju, dzięki któremu owo zdjęcie, dosłownie, rośnie. Realizacja projektu jest otwarta: nie zakłada ostatecznego końca pracy, ponieważ zawsze można zrobić jeszcze jedno zdjęcie i dodać je do instalacji, ad infinitum. Metoda pracy obrana przez Grospierre’a jest także komentarzem i parodią obecnego we współczesnym świecie „wylewu“ fotograficznego, gdzie każdy, w każdej chwili i wszędzie robi zdjęcia. Artysta nie próbuje wcale stworzyć nowego zdjęcia, poza tym pierwszym – wszystkie następne potencjalnie zawarte są w początkowym.
Grospierre dokonuje interwencji w mieszkaniu Tadeusza Sumińskiego, gdzie znajduje się większa część pozostawionego przez fotografa archiwum. Sumiński znany jest głównie jako pejzażysta. Jego archiwum zawiera negatywy i zdjęcia wsi i miast z całej Polski, ale także zdjęcia z podróży zagranicznych, fotografie industrialne, portrety, fotografie mody. Grospierre wykorzystując w instalacji zdjęcia Sumińskiego odwołuje się także do ładu estetycznego jego fotografii – ich starannej kompozycji, czy czasem wręcz abstrakcyjnej formy, czytelnych układów geometrycznych. Porządek samych archiwów, jak i porządek na tych fotografiach będą się mierzyć z mechanizmem entropijnym uwolnionym przez artystę.
Projekt Żywe Archiwa jest finansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Warsztaty współfinansuje Miasto Stołeczne Warszawa.
Partenrzy: Warszawa Europejska Stolica Kultury 2016, Galeria Asymetria
Patroni medialni: Portal Rzeczpospolita, Plac Defilad, Artinfo.pl, Fotopolis.pl, Miesięcznik Foto
Nicolas Grospierre (ur. 1975) Urodził się w Genewie. Dorastał we Francji; w Polsce mieszka od 1999 roku. Zanim zajął się fotografią, studiował nauki polityczne i socjologię w Paryżu i Londynie. Jako fotograf koncentruje się w swojej pracy na projektach dokumentalnych, z drugiej strony interesuje go również problematyka konceptualna. Jego prace dokumentalne często podejmują wątek pamięci zbiorowej i nadziei wiązanych z modernistyczną architekturą, teraz gdy towarzyszące jej utopie straciły na sile i znaczeniu. Z drugiej strony w swoich konceptualnych pracach buduje sytuację gry prowadzonej z widzem do której jest on wciągany z pomocą atrakcyjnych, wręcz zmysłowych obrazów oraz instalacji.
Do ostatnich wystaw należą: Biblioteka, CSW Zamek Ujazdowski Warszawa, 2006, Mauzoleum (z Olgą Mokrzycką), Galeria Raster, Warszawa 2007; Hydroklinika, Artist’s House, Jerozolima, 2008, Ecco Gallery, Brazylia; 2009, The Self Fulfilling Image, Cueto Projects, NY, Kunstkamera, CSW, Warszawa; 2010 Szklana Pułapka, Galeria Raster, Warszawa, T A T T A R R A T T A T, Signum Foundation, Wenecja ; One Thousand Doors, No Exit, Graham Foundation, Chicago, Paper Planes, Arup, Londyn, 2011.
Nagrodzony Złotym Lwem na 11 Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku (razem z Kobasem Laksą), za wystawę Polskiego Pawilonu Hotel Polonia. Budynków Życie po życiu.
Tadeusz Sumiński (ur. 1924 – zm. 2009) Pochodził z ziemiańskiej rodziny o tradycjach patriotycznych. Walczył w powstaniu warszawskim (pseudonim „Leszczyc”) w szeregach batalionu „Zośka” (został uhonorowany Krzyżem Walecznych). Był inicjatorem i edytorem wielokrotnie wznawianych Pamiętników żołnierzy baonu Zośka.
Z wykształcenia ekonomista. W czasie studiów aresztowany i osadzony w więzieniu za rzekomą działalność przeciw ustrojowi. Nie mogąc znaleźć w latach 50-tych pracy w zawodzie zajął się zarobkowo fotografią. U początku swojej fotograficznej drogi Sumiński m.in. pracował jako laborant w Centralnej Agencji Fotograficznej, był fotografem w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego, a na początku lat 60-tych etatowym reporterem w miesięczniku „Polska” (sekcja afrykańsko-azjatycka).
Honorowy członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Prezentował swoje prace na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Jako fotograf znany jest przede wszystkim ze swojej twórczości pejzażowej (w tym fotografii nieba), o klasycznej formule nawiązującej do estetyki bułhakowskiej. Konwencję tę jednak świadomie przełamywał – czego wyrazem była wystawa „Anatomia Krajobrazu” w Małej Galerii ZPAF – CSW w 1985 roku
