1927-2020
Fotografował powojenną Polskę, portretował przyrodę i miasta. Jego prace utrwalane były w prasie i na popularnych pocztówkach. Kochał góry i przez całe życie co roku wracał w ukochane Tatry.
Urodził się w Warszawie w 1927 roku, okupację spędził z matką w Józefowie. Od dziecka uwielbiał majsterkować, pierwszy powiększalnik wykonał samodzielnie z puszek. Z rozsądku poszedł na politechnikę, z której finalnie zrezygnował i już na całe życie związał się z fotografią.
W latach 50. prowadził zajęcia w Pałacu Młodzieży, następnie został fotografem prasowym związanym m.in. z „Głosem Pracy” i Gazetą Związków Zawodowych, dokumentując spotkania i zjazdy. Od 1956 roku należał do Oddziału Warszawskiego ZPAF. Swoją pasję przekazał żonie – Zofii Raczkowskiej, wciągając ją w świat fotografii. Od lat 60. współpracowali, a swoją wiedzą techniczną i umiejętnościami wspierał żonę, kiedy ona robiła światową karierę.
Po rezygnacji z pracy etatowej w gazecie wykonywał zlecenia dla Biura Wydawniczego „Ruch”, Centralnego Ośrodka Informacji Turystycznej oraz Krajowej Agencji Wydawniczej, uwieczniając odbudowującą się Polskę.
W latach 70. wraz z rodziną przeprowadził się do Komorowa pod Warszawą, gdzie zbudował profesjonalny lab fotograficzny. Z wielkim entuzjazmem adaptował się do kolejnych zmian w fotografii, był ekspertem w dziedzinie chemii laboratoryjnej i robienia odbitek. W ciemni skonstruował dwie maszyny Zosia l i Zosia ll, które automatyzowały proces wołania. Bez trudu przestawił się na fotografię barwną, a następnie cyfrową. Fascynowały go postęp i możliwości, jakie oferuje. Jeszcze w wieku 80 lat digitalizował archiwum fotograficzne Zofii Raczkowskiej i przygotowywał graficznie publikacje z jej zdjęciami.
Był wrażliwy na piękno przyrody, jego ulubionym tematem były góry, kwiaty i chmury. Zmarł 27 kwietnia 2020 roku, dokładnie w 7. rocznicę śmierci swojej żony Zofii.
Biogram opracowany przez Dorotę Pabel w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
