Człowiek w Polsce Ludowej (1950-1965)

Marię Chrząszczową, dokumentującą przed- i powojenną Warszawę, interesują nie tylko ruiny i place budów. Mówiąc o odbudowie i nowej jakości życia w Polsce, Chrząszczowa fotografuje także całe spektrum zjawisk życia społecznego. W odpowiednich proporcjach pojawia się człowiek pracujący, człowiek „ukulturalniający się” i człowiek wypoczywający – harcerska drużyna pośród lesistych pagórków, wiejska rodzina, robotnice z huty kryształów, koncert fortepianowy dla uczniów szkoły podstawowej. Wśród wybranych kadrów nie sposób odnaleźć estetykę propagandową – co dowodzi, że Chrząszczowa skupiała się na człowieku fotografowanym jako podmiocie, a nie pretekście do kompozycji.