Asymetria, 1983-2000
Fotografie do tego cyklu powstawały od 1983, dwa lata po rozpoczęciu cyklu malarskiego pod tym samym tytułem. Obrazy Dłubaka wypełniają płaskie minimalistyczne kompozycje. Składają się często tylko z dwóch elementów: jednolitego tła i fragmentu prostokąta wrysowanego w kompozycję płótna tak, by krawędzie obrazu i boki prostokąta nie były do siebie równoległe. Tło i prostokąt są namalowane w dwóch nieznacznie się od siebie różniących odcieniach jednego koloru, co sprawia, że granica pomiędzy nimi zlewa się w oku patrzącego.
Fotograficzny cykl „Asymetria” składa się z kilku serii: drzew, kartonów, twarzy, fragmentów ciała, które razem tworzą wieloletnią obserwację powierzchni przedmiotów, roślin i fragmentów ciała, które pozornie tylko są jednolite lub symetryczne. „Asymetria” stanowi także programową wypowiedź Dłubaka o obrazie fotograficznym, który nie przylega do rzeczywistości. Fotografia według Dłubaka jest zawsze zniekształceniem i efektem kreacji autora, jest asymetryczna względem świata.
Drzewa
Pnie drzew sfotografowane z bliska i od dołu tworzą pionową oś kompozycji zdjęć, która jest jednocześnie osią porównania różnic i podobieństw dwóch stron drzewa. W ramach podobnej perspektywy Dłubak fotografował także ciało kobiety. Na zdjęciach wykonanych z wysokości łydek, uda i korpusy kobiet pną się ku górze wypełniając większą część kompozycji, stają się monumentalne. Podobieństwo perspektywy fotograficznej stawia pod znakiem zapytania sposób widzenia tych dwóch różnych obiektów: drzewa i ciała oraz charakter skojarzeń, który im towarzyszy. Drzewo i ciało zyskują wspólne przymioty: stabilność, monumentalność, witalność i zmysłowość.
czytaj więcej
Kartony
Dłubak zestawiał w tej serii rozcięte arkusze kartonów, precyzyjnie wyznaczając strefę ostrości i płaszczyzn mniej ostrych. Karton układał także obok fragmentów ciała: klatki piersiowej, brzucha, pośladków, zwracając uwagę na detale – mikroelementy wprasowane w masę papierową czy włoski na ciele modelki. Analizował różnice między powierzchnią ciała i papieru, obserwując ich fakturę, kolor i padające na nie światło.
czytaj więcej
Twarze
Twarze sfotografowane w skrócie perspektywicznym uwydatniają linie łuków brwiowych, głębokość oczodołów, kształt kości policzkowych i ust. Są kolejnym studium podobieństw i różnic dwóch odpowiadających sobie stron twarzy. Eksponowane w długim rzędzie twarze zostają poddane porównaniu między sobą – prowokują pytanie, na ile zastosowanie tej samej, deformującej perspektywy może zniwelować indywidualne rysy każdej z nich.
czytaj więcej
Ciało
Zbliżenia kobiecego ciała: ust, waginy i pośladków to najobszerniejsza seria w ramach cyklu „Asymetria”. Fragmenty ciała sfotografowane zostały z bardzo bliskiej odległości. W efekcie trudno ocenić, co kryje się pod abstrakcyjną kompozycją nieforemnych brył i połyskującymi powierzchniami.
czytaj więcej