Twórczość

Piasecki fotografii reportażowej nie traktował na równi z działalnością artystyczną. Mimo, że fotoreportaże stanowiły dla niego pracę zarobkową, artysta umiejętnie uchwycił nastrojowość fotografowanych scen, często zamykając przedstawione postacie w ramy budynków, krawędzi chodnika i drzew. W budowaniu kompozycji Piasecki wykorzystuje wiele technik fotograficznych, czasem zniekształcając perspektywę celem osiągnięcia zamierzonego efektu.

Według Joanny Kordak-Piotrowskiej sposób patrzenia Piaseckiego na kobiece ciało może być porównać do jego eksperymentów z rozbieraniem ciał lalek. Kobieta, traktowana wycinkowo niczym poszczególne kończyny lalki fotografowane przez artystę, rozłożona jest na części przez „artystę-anatoma”. Zmienione postrzeganie ludzkiego ciała przez artystę mogło wynikać z tragicznego doświadczenia wojny w latach swojego dzieciństwa, a powstałe w jego wyniku prace nosza znamiona surrealizmu.

Studio Piaseckiego w Krakowie wypełnione było pudłami kolekcjonowanych przez artystę przedmiotów, głównie lalek, zamieniając się w rodzaj „dzieła-habitatu”. Ich fragmenty Piasecki często oprawiał albo zamykał w gablotach: nie wiadomo, czy symbolizowało to opresję (więzienie), czy próbę ich ochrony przed światem zewnętrznym. W ten sposób powstawały też tymczasowe asamblaże fotografowane przez artystę.

Styl fotografii dokumentalnej artysty był inspirowany wywodzącym się z włoskiego neorealizmu tzw. czarnym realizmem, którego przejawem był antyestetyzm wynikający z dokumentowania szarej rzeczywistości w powojennej Polsce. Źródeł dokumentalnej fotografii Piaseckiego można szukać w tzw.czarnym realizmie, wywodzącym się z włoskiego neorealizmu. Jego przejawem był antyestetyzm a tematem przygnębiająca rzeczywistość powojennej Polski. W zdjęciach Piaseckiego przejawia się jego zainteresowanie fakturami fotografowanych powierzchni, takich jak mury, gruz i ściany budynków. Artysta posługuje się dużą ilością zbliżeń, a fotografowanych ludzi często zamyka w ramy zabudowań i ulic.