Pejzaże

W 1947 roku wielka powódź roztopowa spustoszyła odbudowujący się po wojnie kraj. Chrząszczowa przekazała raczej spokojny obraz tych wydarzeń, w przeciwieństwie do filmowego dokumentu Jerzego Bossaka, nagrodzonego na festiwalu w Cannes, oddającego dramat powodzi i dotkniętych nią mieszkańców. Chrząszczowa udokumentowała końcowy etap powodzi: ostatnie roztopy i wezbraną rzekę Jeziorkę w okolicach Starej Papierni. W rozlanej odnodze Jeziorki uchwyciła odbicie neogotyckiego kościoła pod wezwaniem NMP przy ulicy Piłsudskiego 54, projektu Józefa Piusa Dziekońskiego i Zdzisława Mączeńskiego. Chrząszczowa mieszkała w Konstancinie do lat sześćdziesiątych, kiedy przeprowadziła się do Warszawy na ulicę Polną.

Fotografie spływającej po Wiśle kry Chrząszczowa mogła wykonać najwcześniej zimą 1946 roku. Most Poniatowskiego, widoczny na dwóch zdjęciach, został odbudowany po wojnie i oddany do użytku w lipcu 1946.

Jedna z fotografii mazurskich pejzaży jest opisana na rewersie pseudonimem Chrząszczowej „Stefan”. Malownicze widoki: suszące się sieci, połyskująca tafla jeziora, pola i lasy, to być może zbiór prób i propozycji na konkurs fotograficzny.

Chrząszczowa podpisała zdjęcia poskręcanych korzeni i wygiętych konarów jako „przedziwne platany”. Powstały najprawdopodobniej w trakcie prywatnej podróży na Dolny Śląsk w 1971 roku. Chrząszczowa dokumentowała ten region, tzw. ziemie odzyskane: Wrocław, Jelenią Górę, Zieloną Górę, Kłodzko, już pod koniec lat czterdziestych.