Warszawska Jesień, 1962-1965

Każdy z serii plakatów wykonanych dla festiwalu Warszawska Jesień w latach 1962-1965 wyraża za pomocą środków graficznych efekty muzyczne. W warstwie wizualnej plakaty Zamecznika luźno odnoszą się do technicznych zapisów dźwiękowych: amplitudy wykreślonej zyg-zagiem na oscylogramie (1964) lub fal dźwiękowych rozchodzących się po obwodzie koła (1965). Próba oddania efektów muzycznych nowym językiem graficznym jest istotna w kontekście utrwalenia się w połowie lat 60. pozycji eksperymentalnej muzyki elektroakustycznej na polskiej scenie muzycznej i na festiwalach Warszawskiej Jesieni. We wspomnieniach o Zameczniku wielokrotnie pojawia się motyw jego zainteresowania muzyką, a metaforyka związana z zasadami komponowania dźwięków i wyobraźnią muzyczną przenika do języka opisu jego twórczości. Eryk Lipiński w katalogu wystawy monograficznej Zamecznika (Muzeum Narodowe w Warszawie, 1968) napisał o nim: „(…) jak wytrawny akompaniator nie zagłusza solisty, nie powtarza, lecz prowadzi kontrapunkt, nie ilustruje, ale stwarza atmosferę”.