Opis
W 1965 roku Danuta Rago odwiedziła Nowy Jork, gdzie stworzyła niezwykłą serię zdjęć utrzymanych w duchu fotografii ulicznej. Prace te, odróżniające się od klasycznego reportażu – którego celem jest dokumentowanie konkretnych wydarzeń – są spontaniczne i pełne niedopowiedzeń. Rago, obserwując życie codzienne wielkiej metropolii i jej mieszkańców, zarejestrowała nie tyle ciąg określonych sytuacji, ile stworzyła obrazy metaforyczne i przejmujące, w duchu twórczości takich postaci jak Lee Friedlander czy William Klein.
Jednym z najbardziej ikonicznych zdjęć tej serii jest niniejsza fotografia, ukazująca odbicie sylwetki mężczyzny na tle Statuy Wolności. Rago nie tylko uchwyciła słynny pomnik, ale również przypadkową postać spoglądającą na niego, wzbogacając całość o głębokie kontrasty i efekty odbić, które deformują obraz. Powielone motywy balustrad dodatkowo podkreślają dystans między bohaterem a monumentalnym tłem, tworząc niepokojące wrażenie. Fotografka, dzięki przemyślanej kompozycji, ukazuje jak niedościgniony był amerykański sen o równości i szczęściu w ówczesnym społeczeństwie.
Biogram artystki:
Danuta Rago (1934, Dobre – 2000, Piaseczno) – fotografka i dziennikarka. Czołowa postać polskiego powojennego fotoreportażu.
Rago pierwotnie rozważała karierę aktorską: w 1956 roku została członkinią Studenckiego Teatru Satyryków (STS) w Warszawie. Jej ścieżki życiowe zawiodły ją jednak do świata fotoreportażu. Pierwsze zlecenie fotograficzne złożył u niej krytyk literacki, Grzegorz Lasota. Rago, która od lat interesowała się fotografią i pracowała jako laborantka, podjęła się zadania a ostatecznie Lasota zaproponował jej stałą współpracę w redakcji „Sztandaru Młodych”.
Jej kariera w kolejnych latach nabrała tempa. Reportaże publikowała w takich magazynach jak: „Walka Młodych” (1956–1969) czy „Świat” (1956–1969). W latach 1966–1969 pracowała w Centralnej Agencji Fotograficznej (dzisiaj: Polska Agencja Prasowa), jedynej w okresie PRL agencji udostępniającej prasie serwis fotograficzny. W końcu związała się z tygodnikiem „Perspektywy”, gdzie pracowała przez cały okres funkcjonowania pisma (1969–1990). Od 1977 roku stała na czele działu fotoreporterów, którego członkami byli tacy fotografowie jak Zbyszko Siemaszko czy Tomasz Sikora.
Po zakończeniu współpracy z „Perspektywami” przeszła na emeryturę, jednak nie rozstała się całkowicie z fotografią. W latach 1990–1995 została prezeską Okręgu Warszawskiego ZPAF, a od 1995 pełniła rolę skarbniczki, co należy uznać za zaszczytne przypieczętowanie jej działalności.
