Reprint Wnętrze warszawskiej pracowni artysty, Janusz Bąkowski

950,00 

Janusz Bąkowski, Wnętrze warszawskiej pracowni artysty, ok. 1970-1980, 29 x 29 cm, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, Hahnemühle Photo Rag Baryta 315 g/m², edycja 1/10

Reprint jest oprawiony w białą, drewnianą ramę 33 x 38 cm.

Brak możliwości wysyłki, tylko odbiór osobisty.

Category: Tag:

Description

Pracownia, jako centralne miejsce życia i tworzenia, stanowi kluczowy motyw tej fotografii. Janusz Bąkowski reprezentuje zatem analogiczne podejście do intymnej przestrzeni twórczej jak Edward Krasiński, w którego działalności życie splatało się z twórczą kreacją. Fotograf prezentuje tu formułę nowoczesnej martwej natury: traktuje swoje studio jako środowisko, w którym codzienność i sztuka nieustannie się przenikają. Demitologizując romantyczny wizerunek pracowni, Bąkowski odważnie eksponuje panujący w niej chaos, definiując go jako integralny element kreatywnego procesu i eksperymentalnych poszukiwań. Tylko w twórczym nieładzie możliwy jest swobodny przepływ élan vital (pędu życiowego), który – zgodnie z podejściem francuskiego filozofa Henri Bergsona – jest siłą napędową sztuki.

Praca Bąkowskiego jest nie tyle dokumentacją konkretnej, fizycznej przestrzeni, w której jego dorobek łączy się z działalnością Jadwigi Przybylak, lecz przede wszystkim zaprasza widza do refleksji nad dynamicznym związkiem życia i sztuki.

 

Biogram artysty:

 

Janusz Bąkowski (1922, Warszawa – 2005, Warszawa) – fotograf, grafik, malarz, rzeźbiarz, autor prac wideo. Istotna postać warszawskiego środowiska fotograficznego – jeden ze współzałożycieli Małej Galerii Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF) w Warszawie.

 

W latach 1944-45 był więziony w obozie Mauthausen Guzen II. Bąkowski był artystą, który postawił na edukację artystyczną poza obiegiem instytucjonalnym. Po 1945 zamieszkał w Warszawie i wykonywał prace graficzne. Eksperymentować z medium fotografii zaczął od 1968 roku. Przełomowym momentem jego kariery okazało się spotkanie ze Zbigniewem Dłubakiem. Głównymi cechami jego metody artystycznej stały się: analityczna dekonstrukcja wyjściowego obrazu rzeczywistości, autorskie montowanie i zestawianie kadrów (nawiązujące do awangardowej poetyki kolażowej) oraz multiplikacja motywów. Zróżnicowany dorobek Bąkowskiego charakteryzuje zainteresowanie problematyką procesu twórczego. Niejednokrotnie kreował obraz w oparciu o logikę systemów matematycznych.

 

Artysta prezentował swoje prace w czołowych galeriach polskich i zagranicznych. Jego prace można było zobaczyć na legendarnym pokazie „Fotografowie Poszukujący” w Galerii Współczesnej w Warszawie 1971 roku czy podczas wystawy „La Photographie Polonaise 1900 – 1981” w Centre George Pompidou w Paryżu 1981 roku.