Opis
Fotografia, wykonana w istotnym dla autora Mięćmierzu nad Wisłą, przedstawia Piotra Sekułę performatywnie wchodzącego w interakcję z naturą i splatającego się z drzewem. Antoni Zdebiak zainicjował tę sytuację, czerpiąc z zainteresowań teatrem fizycznym i działaniami Jerzego Grotowskiego. W działaniu sytuującym się między intymnym spektaklem a sesją fotograficzną, ludzkie ciało organicznie scala się z przyrodą, stając się częścią rozległego krajobrazu.
Zdjęcie jest częścią większego projektu Zdebiaka, który badał rolę człowieka w naturze. Powracający w jego twórczości motyw mężczyzny mocującego się z siłami przyrody, w tym figura wyrywająca i rzucająca drzewo, stanowi kluczowy element tego cyklu. Prace te są wczesnym świadectwem dyskusji na temat antropocenu – epoki, w której działalność człowieka wywiera dominujący wpływ na środowisko naturalne.
Zdebiak jawi się jako postać splatająca świat teatru, ruchu i ikonosfery wizualnej, antycypując refleksję na temat współczesnych problemów ekologicznych i społecznych, związanych ze zrównoważonym rozwojem. Jego twórczość, poprzez konceptualne użycie fotografii, skłania do głębszej analizy relacji między człowiekiem a naturą, stanowiąc istotny komentarz do dzisiejszych debat ekologicznych.
Biogram artysty:
Antoni Zdebiak (1951, Puławy – 1991) – twórca wszechstronny, który uprawiał zarówno fotoreportaż, jak i fotografię mody oraz realizował zdjęcia na okładki płyt muzycznych znanych wykonawców (Urszula, Republika). Przede wszystkim wykonywał jednak dokamerowe akcje performatywne, stanowiące istotne zjawisko na tle sztuki konceptualnej w Polsce.
Poszukiwania artystyczne rozpoczął na gruncie teatralnym. W latach 1969–1970 był członkiem Teatru Wizji i Ruchu Jerzego Leszczyńskiego, a następnie wraz z m.in. Piotrem Cieślakiem i Jadwigą Jankowską założył w Puławach eksperymentalną grupę artystyczną, bazującą na działaniach Jerzego Grotowskiego.
Zdebiak zainteresował się fotografią w latach 70. i w szybkim czasie z fotoamatora stał się czołowym reporterem magazynu ilustrowanego „Perspektywy” (1973–1977). Wykonywał również zlecenia dla tak ważnych pism jak: „Scena”, „Teatr”, „ITD.”. W jego dorobku teatr i fotografia nieustannie wchodziły ze sobą w dialog.
W latach 80. związał się z polską sceną muzyczną – dokumentował koncerty, wykonywał sesje do plakatów oraz projektował okładki płyt. Płyty „Świnie” (1985) zespołu Morawski Waglewski Nowicki Hołdys czy „Czas czekania, czas olśnienia” (1984) Budki Suflera, to okładki będące efektem performansów i zaangażowania ciała samego Zdebiaka, zarówno jako inicjatora, autora, jak i modela. Te, i inne akcje z lat 80., stanowiły najistotniejszą część działalności fotografa. Zdebiak odpowiadał za ich reżyserię i choreografię. Performanse odgrywane były do aparatu fotograficznego i zestawiane w sekwencje. Problematyzowały ludzką (a także nie-ludzką) cielesność.
W 1989 roku Zdebiak wyjechał do Londynu a dwa lata później zginął w wypadku samochodowym w Polsce.
