Rysunki, 1939-1970
Rysunki Dłubaka to narzędzie pomocnicze jego twórczości fotograficznej i malarskiej. W latach czterdziestych były dla niego akademią umiejętności – samodzielnie uczył się w ten sposób rysować. W 1945 w obozie w Mauthausen na 8 dni przed wyzwoleniem obozu, razem z Marianem Boguszem i czeskim artystą Zbyňkiem Sekalem zorganizował w obozowym bloku tajną wystawę rysunków na postawionej na sztorc pryczy. Po wojnie, pod koniec lat czterdziestych, w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych rysunki odpowiadają już kolejnym seriom malarskim. Składają się na zapis warsztatowych prób kompozycyjnych i kolorystycznych, które prowadziły do powstania płótna. Dłubak traktował arkusz papieru wielorazowo: malował i szkicował po obu stronach lub decydował się na kilka szkiców po jednej stronie, co potwierdza ich przygotowawczy charakter. Do tej pory rzadko wystawiane, dają ciekawy wgląd w proces twórczy artysty.
Studia rysunkowe, lata 1939-1943
Od końca lat trzydziestych Dłubak samodzielnie studiował różne zagadnienia sztuk plastycznych, przede wszystkim rysunku i malarstwa. Wykonywał szkice ołówkiem, węglem i akwarelą, ćwicząc wykreślenie perspektywy i zastosowanie światłocienia. Podejmował typowe tematy takie jak krajobraz, martwa natura czy akt kobiecy. W latach 1939-1941 tworzył rysunki, pracując jednocześnie jako technik pisma „Strzały”, wydawanego przez Związek Młodzieży Polskiej „Spartakus”. Po przerwie w działalności konspiracyjnej (lato 1941-luty 1942) rysunki znowu powstawały na marginesie jego zaangażowania politycznego. Wiosną 1942 Dłubak wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w jego mieszkaniu mieściła się centralna drukarnia partii, w której powielał „Trybunę Wolności” i „Trybunę Chłopską”.
czytaj więcej
Abstrakcje i szkice do obrazów, ok. 1948 r.
Rysunki o surrealistycznych kompozycjach, wypełnione abstrakcyjnymi, geometrycznymi motywami, powstały około 1948 r. lub ok. r. 1955. Można w nich zauważyć odniesienia zarówno do fotografii powstających w ciągu tych lat: szczególnie cyklu abstrakcji i kompozycji m.in. będących subiektywną ilustracją do poematu Pabla Nerudy pt. „Serce Magellana” (ok. 1948) jak i do płócien z cyklu Wojna: "Uwięziony" (1956), "Umierające konary" (1956), "Cień człowieka" (1957).
czytaj więcej
Portrety i akty kobiece, lata 1950.
Powstanie serii portretów rysowanych piórkiem i datowanych na rok 1954, zbiega się w czasie z wydaniem poradnika pt. „Fotografia portretowa”. W niewielkiej książeczce Dłubak wyłożył techniczne zasady wykonywania portretów – od upozowania modela, przez planowanie kompozycji, po ustawienie parametrów przesłony i czasu naświetlania. Jednocześnie pracował nad przedstawieniem portretowym w rysunku. Wśród prac z lat pięćdziesiątych znajduje się szkic do olejnego obrazu pt. "Portret starej kobiety" (1955) oraz portrety Urszuli Dłubak i Henryka Stażewskiego.
czytaj więcej
Abstrakcje, lata 60.
Wśród rysunków z lat sześćdziesiątych można rozpoznać szkice przygotowawcze do cykli malarskich: "Amonity" (1957-1963), "Antropolity" (1963-1965) oraz "Movens" (1965-1973). Powtarzalność prób i kompozycji świadczy o ich warsztatowym charakterze, prowadzącym do znalezienia odpowiedniego układu linii i barw, przeniesionych później na płótno. Niektóre z nich Dłubak wykonywał ołówkiem lub piórkiem, inne akwarelami albo kolorowym flamastrem.
czytaj więcej