Dziesięć kroków

W 1976 powstała najbardziej monumentalna praca Bąkowskiego, zatytułowana „Dziesięć kroków” (znana również, jako „Postać w plenerze”). Składało się na nią dziesięć plansz wyklejonych pociętymi odbitkami fotograficznymi, uporządkowanymi według określonego schematu. Drobiazgowa, precyzyjna metoda opracowana przez Bąkowskiego wymagała czasu i niezwykłej cierpliwości, szczególnie z uwagi na ręczne cięcie, porządkowanie i wyklejanie kompozycji. Punktem wyjścia pracy było dziesięć zdjęć przedstawiających modelkę w plenerze, na każdej z fotografii stojącą o krok bliżej obiektywu, a na ostatnim ujęciu wypełniającą sobą cały kadr. Każde ze zdjęć zostało powielone w różnej, określonej schematem matematycznym ilości, aż do stu odbitek fotografii dziesiątej, a następnie pocięte i zamontowane na planszy. Podobnie, jak we wcześniejszych cyklach „Stare Miasto”, „Róża” i „Piłka”, każda z kolejnych kompozycji płaszczyzn fotograficznych (plansz) przedstawiała coraz bardziej abstrakcyjny, odrealniony układ. W roku 1997 we Wrocławiu pięć plansz, od pierwszej do piątej, uległo zniszczeniu w wyniku powodzi.