Dokumentalne

Zalew Zegrzyński awansował na podwarszawski ośrodek wypoczynkowy w 1964 roku. Był to pierwszy letni sezon po zakończeniu budowy zapory na Narwi i sztucznego Jeziora Zegrzyńskiego. Powstały po to, by zmniejszyć ryzyko powodzi w dolnym biegu Bugu i Narwi. W tym samym roku Chrząszczowa wykonała fotografie tej turystycznej nowinki: zapełnionej plaży z omegami przycumowanymi do brzegu, tarasowych stolików zajętych przez gości oraz nowoczesnej architektury ośrodka.

Drewniane budynki Lanckorony, wsi w Beskidzie Makowskim, pochodzą z XIX wieku. Chrząszczowa fotografowała rzędy domów przy kamiennych schodach pnących się po zboczu. Bielone wapnem ściany, kryte gontem dachy, masywne belkowania tworzą malowniczy charakter tego niemalże opuszczonego miejsca. Poza czwórką dzieci na jednej fotografii, ze zdjęć zniknęli wszyscy mieszkańcy. Chrząszczową interesowały również budynki i ogrodzenia z rzadkiego w Lanckoronie budulca – kamienia. W zbliżeniach wyeksponowała strukturę muru i jego fakturę. Fotografie z Lanckorony zostały wykorzystane w książce Witolda Krassowskiego pt. "Architektura drewniana w Polsce" (1961)

Chrząszczowa sfotografowała w Żyrardowie drewniane domy, odbiegając od typowego sposobu przedstawiania przemysłowego ośrodka. Zamiast fabrycznych gmachów, dyrektorskich willi czy choćby wnoszącego się nad plac główny kościoła pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego, na zdjęciach oglądamy drewniane budynki mieszkalne. Pokrzywione piony ubogich fasad wróżą ich koniec. Zdjęcia Chrząszczowej przypominają filmowe dokumenty z tzw. czarnej serii, obrazy biednych kamienic w nowoczesnych miastach.

Dokumentacja ze śląskiego sanatorium powstała jako część większego cyklu dotyczącego tzw. ziem odzyskanych. Do roku 1945 uzdrowiskowa miejscowość nosiła nazwę Heide (z niemc. puszcza, step, wrzosowisko), którą polscy urzędnicy przemianowali na Puszczyków-Zdrój. Obecna nazwa, Polanica-Zdrój została nadana w maju 1946 przez Komisję Nadawania Nazw Miejscowości. Uzdrowiskowa zabudowa, którą fotografowała Chrząszczowa: budynek Wielkiej Pieniawy, pijalnia, park uzdrowiskowy, pochodzą z początku XX wieku, czyli z czasów niemieckich. Zdjęcia kobiet pracujących w Państwowej Hucie Szkła Artystycznego „Barbara” budują już obraz polskiej tradycji rzemiosła na ziemiach odzyskanych. Pracownice prezentują ręcznie wykonane wyroby na tle szlifierek, umywalek i regałów magazynowych.

Chrząszczowa wykonała w ramach dokumentacji powojennej stolicy fotografie niewielkich zakładów produkcyjnych. Fabryczki mieszczące się w podwórkach działały krótko – od zakończenia wojny do czasu pełnej nacjonalizacji przemysłu. Pracownicy jednego z takich zakładów pozują do zdjęcia w strojach roboczych przed niskim kolumnowym portykiem. Parterowy, nieistniejący już budynek, znajdował się na dziedzińcu kamienicy pod adresem Reytana 5.