Twórczość

Londyńskie ulice końca lat 70. stwarzają niepowtarzalny pretekst do obserwacji społecznych. Hermanowicz zdejmuje nie tylko wymowne szyldy, sklepowe witryny, ruch uliczny – przede wszystkim skupia się na interakcjach pomiędzy Londyńczykami.

Korzystając z możliwości kliszy barwnej Hermanowicz wybiera się na spacer po Genewie tropami nieoczywistych miejskich kompozycji. Interesują go lśniące karoserie, plastyczne cienie, miejska typografia i szyby witryn.

W dokumentalnym cyklu Paryż ’67 Mariusz Hermanowicz przygląda się francuskiej ulicy. Fotografuje śpiących, znużonych, ziewających, oczekujących, zaczytanych, zapatrzonych paryżan. Dojrzałością swojego spojrzenia i wcześnie ukształtowanym operatorskim zdecydowaniem, diagnozuje stan społeczeństwa oczekującego na przezwyciężenie apatii. Hermanowicz – przyszły pomysłodawca „przeglądów fotografii socjologicznej” pokazuje Paryż niemalże w przededniu Maja ’68.

Fotografować Tour de France pomijając kolarzy? Hermanowicz dokumentuje ciekawski tłum oczekujący na przejazd peletonu, ale także całą infrastrukturę kulis: budki z lodami, przewoźne browary, kolejki na tymczasowych trybunach.

Cykl jest fotograficzno-tekstową podróżą po rodzinnym mieście, Olsztynie, którą autor, jak sam deklaruje, odbył w 1978 roku - 10 lat po przeprowadzce do Warszawy. Fotograf oprowadza nas po miejscach związanych z jego młodością, a także zupełnie dla niego nowych, w których nie odnajduje swojej przeszłości.

Seria składa się z 10 pionowych fotografii i 1 planszy tytułowej. Na zdjęciach widzimy enigmatyczne przedmioty codziennego użytku (m. in. aparat, lustro, parasolkę, drabinę) - porzucone, jakby wrośnięte w ziemię.

Seria składa się z 10 papierów światłoczułych przyklejonych do podkładu z odręcznym podpisem autora, planszy tytułowej oraz planszy ostatniej, na której komentarz podsumowujący został zamieszczony na papierze światłoczułym. W kolejnych pracach Hermanowicz oznajmia, czego "nie sfotografuje". Są to sytuacje graniczne, związane ze śmiercią, bólem, opresją czy rozstaniem.

Cykl złożony z 76 numerowanych odbitek z podpisami oraz planszy tytułowej z bohaterami "przedstawienia" i planszą z odautorskim wstępem. Fotografie wykonane z okna dokumentują kilkanaście dni z życia tytułowego podwórka. Wątkiem głównym jest tu proces układania przez robotników fragmentu chodnika, któremu, naturalnie, towarzyszą zdarzenia poboczne, takie jak spacery sąsiadów z psami, zaopatrywanie pobliskiej restauracji czy zmiany pogodowe. Ostatnia tablica została dołączona do cyklu później i ukazuje chodnik dwa lata później.