Twórczość

Londyńskie ulice końca lat 70. stwarzają niepowtarzalny pretekst do obserwacji społecznych. Hermanowicz zdejmuje nie tylko wymowne szyldy, sklepowe witryny, ruch uliczny – przede wszystkim skupia się na interakcjach pomiędzy Londyńczykami.

Korzystając z możliwości kliszy barwnej Hermanowicz wybiera się na spacer po Genewie tropami nieoczywistych miejskich kompozycji. Interesują go lśniące karoserie, plastyczne cienie, miejska typografia i szyby witryn.

W dokumentalnym cyklu Paryż ’67 Mariusz Hermanowicz przygląda się francuskiej ulicy. Fotografuje śpiących, znużonych, ziewających, oczekujących, zaczytanych, zapatrzonych paryżan. Dojrzałością swojego spojrzenia i wcześnie ukształtowanym operatorskim zdecydowaniem, diagnozuje stan społeczeństwa oczekującego na przezwyciężenie apatii. Hermanowicz – przyszły pomysłodawca „przeglądów fotografii socjologicznej” pokazuje Paryż niemalże w przededniu Maja ’68.

Fotografować Tour de France pomijając kolarzy? Hermanowicz dokumentuje ciekawski tłum oczekujący na przejazd peletonu, ale także całą infrastrukturę kulis: budki z lodami, przewoźne browary, kolejki na tymczasowych trybunach.